Ο Ήλιος μέσα από 

ένα παραμύθι…

O Ήλιος και το Νερό, 

της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Το ξέρετε αλήθεια ότι κάποτε ο ήλιος κατοικούσε στη γη, αλλά μια επίσκεψη φίλων τον ανάγκασε να μετακομίσει ψηλά στον ουρανό;

Αλήθεια, τα πολύ παλιά χρόνια ο ήλιος κατοικούσε στη γη μαζί με τη γυναίκα του, τη σελήνη κι είχε φίλο του αγαπημένο το νερό. 

Πολύ συχνά ο ήλιος επισκεπτόταν το νερό, όπου ζούσε με τη γυναίκα του τη θάλασσα κι ολόκληρο το συγγενολόι του, ψάρια και κύματα. 

Το νερό όμως ποτέ δεν επισκεπτόταν τον φίλο του τον ήλιο. Όταν ο ήλιος του ζητούσε το λόγο, το νερό του απαντούσε με λύπη ότι είναι μεγάλο το σόι του και δεν θα χωρέσει στο σπίτι του ήλιου. 

Πειράχτηκε ο ήλιος, μπορεί να πείσμωσε και λίγο κι έχτισε ένα μεγάλο, ονειρεμένο παλάτι ολόκληρο από χρυσάφι, με υπόγειο, τρεις ορόφους και σοφίτα. 

Μήνυσε τότε στον αγαπημένο του φίλο να πάει να τον επισκεφτεί, σίγουρος πως το θεόρατο παλάτι του, το δίχως άλλο θα τους χωρούσε όλους. 

Κινάει το νερό μαζί με τη θάλασσα κι όλους τους συγγενείς τους. Φτάνουν στο παλάτι του ήλιου και φυσικά το πλημμυρίζουν ολόκληρο. 

Τρομαγμένος ο ήλιος αρπάζει τη σελήνη κι ανεβαίνουν ψηλά στον ουρανό.

Από τότε να το ξέρετε, κατοικούν εκεί, τουλάχιστον σύμφωνα με το πανέμορφο παραμύθι από τη Νιγηρία, το οποίο μας διηγείται με τον δικό της μοναδικό τρόπο η αγαπημένη και βραβευμένη συγγραφέας Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου στο βιβλίο της Παραμύθια από την Αφρική.

Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που όλα πάνω στην γη ήταν αλλιώτικα, ο ήλιος και το νερό ζούσαν μαζί κι έκαναν παρέα. Ο ήλιος πήγαινε συχνά επίσκεψη στο νερό, μα το νερό ποτέ δεν τον είχε επισκεφτεί.

-«Γιατί δεν έρχεσαι και συ στο παλάτι μου;» ρώτησε μια μέρα ο ήλιος το νερό.

-«Δεν μπορώ, ήλιε μου. Γιατί, αν έρθω, πρέπει να φέρω μαζί μου όλους τους συγγενείς μου»   απάντησε το νερό.

 -«Και βέβαια να τους πάρεις. Το παλάτι μου είναι μεγάλο! Έχει χώρο για όλους. Ελάτε και μην νοιάζεστε καθόλου!» είπε αποφασιστικά ο ήλιος.

Έτσι, το νερό μάζεψε όλους τους συγγενείς του και κίνησαν για το λαμπρό παλάτι του ήλιου.

Ήταν το νερό της θάλασσας, το νερό των ποταμών, το νερό των πηγών και των λιμνών, ήταν οι βροχές, οι θύελλες κι οι καταιγίδες, ήταν και τι δεν ήταν…

Όταν έφτασαν στο παλάτι του ήλιου, εκείνος κατέβηκε να τους υποδεχτεί.

-«Καλώς τους ! …» ,

πρόφτασε να πει, μα πριν αποσώσει τα λόγια του, το νερό χύθηκε μέσα στο παλάτι και πλημμύρισε τα πρώτα πατώματα.

Ο ήλιος, ξαφνιασμένος, έτρεξε κι ανέβηκε στα τελευταία πατώματα, μα σε λίγο έβλεπε, με τρόμο να γεμίζει το παλάτι του.

-«Σου το είπα πως είμαστε πολλοί ! Τώρα όμως δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω !» είπε το νερό, καθώς έβλεπε τον ήλιο να χλομιάζει όλο και περισσότερο.

Ο ήλιος έβλεπε το νερό να προχωρά κι σιγά  σιγά να ανεβαίνει και να γεμίζει και τα υπόλοιπα πατώματα του παλατιού. Έτσι αναγκάστηκε να ανέβει στην στέγη.

Το νερό όμως, στα γρήγορα, 

σκέπασε και την στέγη. 

Τότε ο Ήλιος με τη γυναίκα του Σελήνη 

ανέβηκαν στον ουρανό, για να μη πνιγούν.

Είμαστε οπαδοί της άποψης ότι διαβάζουμε με 

στόχο την απόλαυση και την αγωγή της ψυχής 

και του νου, όταν όμως ένα καλό βιβλίο μας 

γεννά ποικίλες ιδέες τις μοιραζόμαστε. 

Αν λοιπόν διαθέτετε ένα διάφανο δοχείο

(plexiglass) μπορείτε να ζωγραφίσετε με τα 

παιδιά το παλάτι του ήλιου. Προσκαλέστε το 

νερό και το συγγενολόι του ρίχνοντάς τους μέσα 

στο δοχείο και κατόπιν συζητήστε με τα παιδιά 

πως μπορεί να γίνει η «αποχώρηση» των 

επισκεπτών χωρίς να παρέμβουμε εμείς 

αδειάζοντας το δοχείο.

 Όταν καταλήξετε στην απόφαση να το αφήσετε

 για να το παρατηρείτε καθημερινά 

σημειώνοντας τις αλλαγές της στάθμης η οποία 

θα κατεβαίνει, θα έχετε αξιοποιήσει αυτό το 

πανέμορφο παραμύθι ως αφορμή να μιλήσετε 

για την εξάτμιση του νερού.