Η ψηλομύτα λαμπάδα

Μια χρωματιστή λαμπάδα,

που καθόταν στη λιακάδα,

τον εαυτό της επαινούσε

και γι’ αυτήν μόνο μιλούσε:

«Είμαι μια όμορφη λαμπάδα,

σαν κι εμένα δεν είναι άλλη.

Σαν με δούνε οι ανθρώποι,

θα τους πιάσει μία ζάλη».

Παραπέρα από αυτήν,

κάθονταν κι άλλες λαμπάδες.

Δεν τους άρεσαν καθόλου

της λαμπάδας οι χαζάδες.

«Μην παινεύεσαι.

Δεν είσαι μόνο εσύ ωραία λαμπάδα.

Κοίταξέ μας, τι στολίδια!

Κοίτα μας τι ομορφάδα!»

Η λαμπάδα ούτε που είδε,

γιατί δεν καταδεχόταν.

«Μόνο εγώ από σας αξίζω!»

έλεγε κι όλο καυχιόταν.

  

Σα δυνάμωσε ο ήλιος,

η λαμπάδα ζεσταινόταν,

άρχισε λίγο να λιώνει

και καθόλου δε μιλιόταν.

«Μα, τι έγινε; Τι τρέχει;

Ελάτε εδώ καλές λαμπάδες,

γιατί άμα γίνω λιώμα,

δεν θα είμαι σαν τις άλλες».

«Μείνε μόνη,

για να μάθεις,

τον εαυτό σου να μην παινεύεις.

Όλες είμαστε το ίδιο

και συ δε διαφέρεις».

«Συγχωρέστε με, λαμπάδες.

Έσφαλα πολύ, το ξέρω.

Όλες είμαστε το ίδιο.

Κάντε να μην υποφέρω».

«Σαν το Πάσχα πλησιάζει

και γιορτή αγάπης είναι,

 όλους ας μας αγκαλιάζει

και εσύ μαζί μας μείνε.

Μάθε όμως

πως δεν πρέπει να ‘σαι μία ψηλομύτα.

Να νοιαστείς και για τους άλλους

και τους διπλανούς σου κοίτα!»

της ΦΥΛΛΙΩΣ ΝΙΚΟΛΟΥΔΗ 

που βρήκαμε στο περιοδικό ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ 

Ένα ποίημα με πολύ ωραία μηνύματα, 

που μας κάνει να σκεφτούμε ότι:

- δεν πρέπει να υπερηφανευόμαστε και 

να καυχιόμαστε για ό,τι είμαστε ή ό,τι κάνουμε

- ο καθένας έχει τη δική του αξία και μοναδικότητα

- πρέπει να νοιαζόμαστε και να σκεφτόμαστε τους άλλους